Byci i syrit karakterizohet nga një enjtje e dhimbshme e buzës së qepallës, që shkaktohet nga infektimi i gjendrave të vendosura në bazën e qerpikëve dhe nën qepallë. Në varësi të llojit të gjendrave të infektuara, flitet për byc të jashtëm, kur janë infektuar gjendrat e vendosura në bazën e qerpikëve, ndërsa byci i brendshëm karakterizohet nga infektimi i gjendrave të vendosura në brendësi të qepallës.
 
Në mungesë të dhimbjeve, mund të bëhet fjalë për një kist të qepallës së syrit, që nuk ka marrë ende formën e plotë të tij.
Byci i syrit zhvillohet kryesisht tek personat me diabet të sheqerit ose tek pacientët me sistem imunitar (mbrojtës) të dobësuar.

Shkaku më i zakonshëm i bycit të syrit është infeksioni nga stafilokoku. Inflamacioni çon në mbylljen e kanaleve gjendrore, që reflektohet me enjtjen e dhimbshme të buzës së qepallës dhe skuqjen e saj..

Shfaqja e një byci në sy shkakton:

• Enjtje të dhimbshme dhe skuqje të buzës së qepallës
• Hapje gjithnjë e më të vështirë të syrit përkatës
• Konjuktivit (inflamacion i pjesës së brendshmë të qepallës), në rastin e bycit të brendshëm.
• Çarje (hapje) spontane të bycit, me rrjedhjen e qelbit. 
  

Diagnoza është e lehtë në rastin e bycit të jashtëm, pasi ai mund të evidentohet nga mjeku me sy të lirë. Për të vendosur diagnozën e bycit të brendshëm, mjeku specialist okulist duhet ta kthejë qepallën dhe të marrë një kampion nga sekrecionet, për të identifikuar në to agjentin mikrobial shkaktar të bycit.

Vetëtrajtimi i bycit, me hapjen ose çarjen e tij nga vetë pacienti, nuk rekomandohet për shkak se paraqet rrezik për përhapjen e infeksionit.

Trajtimi i bycit të syrit konsiston në zbatimin e disa proçedurave të përgjithshme dhe trajtimin kirurgjikal të tij.

Në të gjitha rastet me byce  të përsëritura të syrit, duhet të dyshohet për dobësim të aftësive mbrojtëse të organizmit (imunitetit) ose diabet të sheqerit.  

Masat e përgjithshme

Në stadin fillestar, vendosja e kompresave të ngrohta me kamomil ose aplikimi i rrezeve infra të kuqe, shpesh e përshpejtojnë shërimin e bycit. Përdorimi i pomadave antiseptike (kundër infeksionit) në zonën e bycit eviton përhapjen e infeksionit në indet fqinje. Fashimi i syrit përdoret vetëm tek foshnjat, pasi tek ato rreziku i përhapjes së infeksionit është më i madh dhe i paevitueshëm me mënyra të tjera. 

Trajtimi kirurgjikal

Në stadin e avancuar të bycit të syrit, apilikimi i nxehtësisë mund të përshpejtojë pjekjen e bycit dhe formimin e qelbit në brendësi të tij. Në vazhdim, byci hapet spontanisht duke derdhur qelbin jashtë. Në disa raste, pikërisht për të mundësuar rrjedhjen e plotë të qelbit, është e nevojshme një prerje e vogël kirurgjikale. 

Çdo përpjekje për të çarë bycin e syrit nëpërmjet shtypjes, kruajtjes ose fërkimit, mund të çojë në shfaqjen e ndërlikimeve.
 
Ndërlikimi kryesor i bycit është përhapja e infeksionit. Kështu, byci mund të shërbejë edhe si pikë e nisjes së një flegmone (qelbëzimi) të qepallës, kur infeksioni përhapet në qepallë, ose i një flegmone të orbitës, kur infeksioni prek të gjithë orbitën (zgavrën) e syrit.
 
Kur byci forcohet, ai mund të kthehet në një inflamacion kronik që quhet kist i qepallës së syrit.